Ανεκαθεν οι κατοικοι της Καισαρειας ασχολουνταν για την επιβιωση τους με τη γεωργια και την κτηνοτροφια,λογω της εκτεταμενης και παραγωγικης γης και των πλουσιων βοσκοτοπων.
Παραλληλα,καποιοι Καισαριωτες για τη συμπληρωση του οικογενειακου τους εισοδηματος ασχολουνταν και με αλλου ειδους εργασιες,οπως τη μελισσοκομια,δενδροκομια,αμπελουργια και αλλα. Αλλη μια μεριδα κατοικων αρεσκονταν στο κυνηγι και το ψαρεμα στα νερα του Αλιακμονα.Μεγαλο εισοδημα αποκτουν τα τελευταια χρονια οι κατοικοι απο την καπνοκαλλιεργεια και απο την ασκηση διαφορων επαγγελματων (οικοδομοι,μαρμαραδες,επιπλοποιοι,υδραυλικοι,ελαιοχρωματιστες κ.λ.π.) και ως δημοσιοι και ιδιωτικοι υπαλληλοι. Στην ευφορη κτηματικη περιοχη της Καισαρειας ευδοκιμουσε και ευδοκιμει και σημερα μια μεγαλη ποικιλια γεωργικων προιοντων,οπως: δημητριακα,(σιταρι,κριθαρι,καλαμποκι,σικαλη,βρωμη),σκορδορδοπαραγωγη,κροκος,ολων των ειδων τα λαχανικα,οσπρια(φασολια,φακες,ρεβιθια,αρακας,κουκια και αλλα).διαφορες ποικιλιες φρουτων(σταφυλια,πεπονια,καρπουζια,μηλα,αχλαδια,δαμασκηνα,κερασια,βερικοκα).Καλλιεργουνταν επισης διαφορα ειδη ζωοτροφων(τριφθλλια,βικος και αλλα).
Παραδοσιακος τροπος καλλιεργειας των δημητριακων στην Καισαρεια.
-----------------------------------------------------------------------------
Μεχρι την δεκαετια του 50 η καλλιεργεια των σιτηρων(γεννηματων),δηλαδη το οργωμα,η σπορα και η συγκομιδη γινοταν με τον παλιο παραδοσιακο τροπο. Το βασικο εργαλειο με το οποιο οι αγροτες οργωναν και εσπερναν τα κτηματα τους ηταν το <<Ησιοδειο>> αροτρο (κοιν.αλετρι). Αυτο ηταν ενα ξυλινο επιμηκες οργανο με σιδερενιο υνι στην ακρη του και συροταν απο ζευγαρι βοδιων,βουβαλιων,αλογων και μουλαριων. Σαν καλλιεργητικο μεσο χρησιμοποιηηκε επισης το σιδερενιο αλετρι καλουμενο στην τοπικη διαλεκτο <<γερμανος>>.Απο την εποχη της σπορας μεχρι την ολολκληρωση της συγκομιδης της γεωργικης σοδειας μεσολαβουσε σχεδον ενας ολοκληρος χρονος (απο τον Οκτωβριο μεχρι τον Αυγουστο του επομενου ετους). Το οργωμα ξεκινουσε με τα φθινοπωρινα πρωτοβροχια και κρατουσε ως τ Αι Δημητριου (26 Οκτωβριου). Απο δω και περα ξεκινουσε η σπορα των γεννηματων και κρατουσε μεχρι τελους Νοεμβριου με αρχες Δεκεμβριου,αναλογα με τις καιρικες συνθηκες. Κατα την διαρκεια του Χειμωνα και της Ανοιξης τα σπαρτα αναπτυσσονταν και μαστωναν τα σταχυα τους. Ο χρονος ωριμανσης των σιτηρων συνεπιπτε με το τελος Ιουνιου,οποτε τοτε ξεκινουσε και ο θερισμος. Γι αυτο και ο μηνας Ιουνιος ονομαζοταν θεριστης,ενω ο Ι ουλιος,οπου γινοταν ο αλωνισμος,λεγοταν αλωναρης. Ο θερισμος γινοταν με τα δρεπανια (κοιν.λελεκια),μεταλλικα ημικυκλια αιχμηρα οργανα με χειρολαβη. Αμεσως μετα το θερισμο ακολουθουσε η δεματοποιηση των θεριζομενων δημητριακων.
Οταν ολοκληρωνοταν ο θερισμος ακολουθουσε η μεταφορα των δεματιων στο χωρο του αλωνιου πανω σε διτροχα αμαξια παλιοτερα,και μετα και σε τετρατροχα καρα συρομενα απο υποζυγια.
Το αλωνι ηταν ενας κυκλικος πλακοστρωτος χωρος,που στο κεντρο του ειχε σταθερα στημενο ενα ξυλινο καθετο στυλο.Γυρω απ αυτον δενοταν μια χοντρη τριχια,με την οποια συνδεοταν-το ενα διπλα στο αλλο -τα ζωα που εκαμναν τον αλωνισμο.
Για να ολοκληρωθει μια παρτιδα αλωνισματος τα αλωνιζοντα ζωα ποδοπατουσαν ολημερις τα σταχυα των σιτηρων,μεχρις οτου τριφτουν καλα-καλα και βγει ο καρπος απο μεσα τους. Κατοπιν οι αγροτες μαζευαν σε σωρο (λαμνι) το αλωνισμενο δημητριακο και με τη βοηθεια του πνεοντος ανεμου το λυχνιζαν με τα καρπολογια σε βαθμο που να ξεχωρισει ο καρπος απο το αχυρο.
Η τελικη φαση του αλωνισμου σφραγιζοταν με το κοσκινισμα του καρπου,ωστε να ξεχωρισουν τα σκυβαλα απο το σιταρι. Ετσι καθαρος πλεον ο αλωνισμενος καρπος τσουβαλιαζονταν και μεταφεροταν στις σιταποθηκες (αμπαρια) των γεωργων.
Ο θερισμος και ο αλωνισμος ηταν τα παλια χρονια μια πολυ σκληρη και επιπονη διαδικασια για τους αγροτες,που επιτεινοταν ακομα περισσοτερο απο τον καυσωνα του καλοκαιριου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου