Μιά τυχαία συνάντηση ηταν η αφορμή νά μάθω από τόν Ρουσόπουλο Χαρίσιο τού Ιωάννη συνταξιούχο κάτοικο σήμερα Κοζάνης αλλά γέννημα καί θρέμμα τής Καισαρειάς,πώς εδώ καί πολύ καιρό ασχολείται γράφοντας γιά τόν οικισμό Καισαρειάς. Στήν επόμενη συνάντησή μας μού εδωσε ενα βιβλίο μέ πολλές αναφορές,καί συμβάντα πού ελαβαν χώρα στόν οικισμό Καισαρειας μετά τόν εμφύλιο εως καί σήμερα. Μού ειναι αδύνατον νά μεταφέρω οσα γράφει,κάποια από αυτά εχουν ηδη αναφερθεί σέ παλαιότερες αναρτήσεις,διάλεξα κάποια αποσπάσματα από τά απομνημονευματά του καί τά μεταφέρω. Γράφει λοιπόν ο Ρουσόπουλος Χαρίσιος γιά τήν περίοδο εκείνη καί τούς κατοίκους τού οικισμού: Oτι τό 1939 στό χωριό διορίζεται αμισθί ως πρόεδρος ο Δαβζάκης Αθανάσιος έως καί τό 1946 οπότε καί αναλαμβάνει ο Μάστορας Γεώργιος,τέλος τό 1948 η τότε Νομαρχεία Κοζάνης διορίζει ως πρόεδρο τού οικισμού τόν Ρουσόπουλο Ιωάννη. Γραμματείς τήν ιδια παρίοδο επίσις αμισθεί διορίστηκαν ο Κακαρέτσας Γεώργιος ο οποίος μετ΄επειτα χειροτονήθηκε ιερέας,καί κατόπιν ο Καρανάνος Ιωάννης εως καί τήν δέκαετία τού 70. Μία αλλη αναφορά από τό βιβλίο αυτό ειναι μέ τά παρατσούκλια των κατοίκων πού συνεχείζουν νά υπάρχουν ακόμη καί σήμερα,ηταν αδιανόητο νά γνωρίζει κανείς τότε τούς καισαρειώτες μέ τά κανονικά τους επίθετα. Μερικά από αυτά ηταν: Ζαβολίτσιος,Νασιώκας,Τσκάλας,Γοργαντζιάς,Τζόλας,Μαντζόλας,Γκούρς,Αμπλές,Γάτσιος,Μπαϊότας,
Ντάνιστας,Τότσκας,Μπαντώλας Ντάλας κ.α.
Εντυπωσιακή αναφορά γίνεται καί στίς ομάδες τών Τ.Ε.Α. Τάγματα Εθνικής Ασφάλειας πού ειχαν ιδρυσει τότε σέ κάθε οικισμό γιά τήν προστασία τών κατοίκων, από ποιούς άραγε? αναζητώντας παλιές φωτογραφίες από τόν οικισμό Καισαρειάς βρήκα μία καί τήν ανεβάζω μέ τήν ομάδα τών ΤΕΑ τής Καισαρειάς,πολλά άτομα σχεδόν τά δύο τρίτα τών κατοίκων συμμετείχαν στίς ενοπλες αυτές ομάδες. Γείνεται καί αναφορά στά ονόματα τών κατοίκων,αλλά νομίζω οτι δεν ειναι απαρέτητο νά γράψουμε περισότερα γιά τό θέμα αυτό.
Σέ κάποια σελίδα τού βιβλίου του αναφέρεται γιά τήν χαρτογράφηση καί διανομή της γής πού εγεινε το 1936,καί ο χάρτης αυτός ισχύει καί σήμερα,επίσης γιά τήν κτηνοτροφία εκείνης τής εποχής 1940-1950 υπήρχαν πολλά γιδοπρόβατα περίπου δέκα χιλιάδες,μέ πάνω από διακόσια βοδια,βουβάλια καί αλογα.
Ανέκαθεν οι κάτοικοι τής Καισαρειάς ασχολούνταν γιά τήν επιβίωσή τους μέ τήν γεωργία καί κτηνοτροφία,λόγω τής εκτεταμένης καί παραγωγικής γής καί τών πλούσιων βοσκοτόπων. Παράλληλα κάποιοι Καισαριώτες γιά τήν συμπλήρωση τού οικογενειακού τους εισοδήματος ασχολούνταν καί μέ αλλου ειδους εργασίες,οπως τή μελισσοκομία,δενδροκομία,αμπελουργία,καί αλλα.Στήν ευφορη κτηματική περιοχή τής Καισαρειάς ευδοκιμούσε καί ευδοκιμεί καί σήμερα μιά μεγάλη ποικιλια γεωργικών προϊόντων,οπως δημητριακά ( σιτάρι,κριθάρι,καλαμπόκι,σίκαλη)Διάφορες ποικιλίες φρούτων ( σταφύλια,πεπόνια,καρπούζια,μήλα,αχλάδια,δαμάσκηνα,κεράσια,βερίκοκα).Καλλιεργούνταν επίσης διάφορα είδη ζωοτροφών ( τριφύλλια,βίκος,καί αλλα).
Ειναι πάρα πολλά στά οποία μπορούμε νά αναφερθούμε από τά απομλημονεύματά του ,ισως κάποια από αυτά νά χρισιμοποιήσουμε αργότερα σε σχετικές θεματολογίες γιά τόν οικισμό.
Λίτσιος τ΄Σκανδέρ η Χαρίσιος Σκανδέρης. Είναι από τά πρόσωπα πού πρέπει νά θυμόμαστε οσοι τόν εχουμε γνωρίσει,ή έτειχε νά ήμασταν μαθητές του,Δάσκαλος στόν οκισμό Καισαρειάς από τό 1948 έως τό 1964,δύσκολες εποχές πολλά παιδιά καί ήταν αναγκασμένος νά διδάσκει πρωή καί απόγευμα. Μιά μικρή αναφορά στόν Χαρίσιο Σκανδέρη,καταξιωμένος δάσκαλος από τήν Καισαρειά,μέ πλούσια εκπαιδευτική προσφορά. Αποφοίτησε από τό Βαλταδόρειο Γυμνάσιο στρατεύτηκε καί υπηρέτησε στό μέτωπο τής Μ.Ασίας. Αργότερα παρακολούθησε μαθήματα στό Διδασκαλείο Κοζάνης 1925-1928. Διορίστηκε δάσκαλος τό 1928 στό Δημοτικό Σχολείο Σπάρτου,όπου καί υπηρέτησε μεχρι τό 1940.Από τό 1940 μέχρι τό 1945 υπηρέτησε στό Δημοτικό Σχολείο Αιανής καί από τό 1947 μέχρις τό 1948 στό Δημοτικό Σχολείο Κρόκου. Από τό 1948 μέχρι τό 1964 υπηρέτησε ως Διευθυντής στό Δημοτικό Σχολείο τής Καισαρειάς απ΄οπου καί συνταξιοδοτήθηκε. Ειμαι καί γώ ενας από τούς μαθητές του,πού από τό 1953 εως τό 1959 αδιάλειπτα διδάχτηκα σέ ολες τίς τάξεις από τόν Δάσκαλο Σκανδέρη,ήταν αυστυρός καί πώς μπορούσε αλωστε αφού ειχε νά κάνει μέ πολλά παιδιά καί τά οποία δέν ειχαν καί τήν επιθυμία νά μάθουν.Παρ΄ολες τίς δυσκολίες κατάφερε πολούς μαθητές του νά τούς στείλει ητε σε Γυμνάσιο ητε σέ σχολές,οπως καί σ΄αυτήν πού μέ τήν βοήθεια του κατάφερα νά φοιτήσω καί εγώ, σ΄αυτόν τό Δάσκαλο χρωστάω πολλά. Καί τί δέν εχω νά θυμηθώ από τά εξι χρόνια στό Δημοτικό,περιστατικά μέ τόν Δάσκαλο,καί τούς συμαθητές,ξεχωρίζω ενα από τά πολλά πού δέν τό ξεχνώ. Πλησίαζαν οι γυμναστκές επιδείξεις πού κάθε χρόνο πρίν τήν λήξη τής Σχολικής περίοδου πραγματοποιούνταν σέ ολλα τά Σχολεία,αρα χρειαζόμασταν αμμο γιά τό σκάμμα,ο ποταμός Αλιάκμωνας τώρα λίμνη Πολυφύτου ηταν σέ απόσταση δύο χιλιομέτρων περίπου από τό χωριό,μάς στέλνει λοιπόν πέντε αγόρια τής ιδιας τάξης,μεταξί αυτών καί εμένα μέ ενα γαϊδοράκι νά φέρουμε σέ τσουβάλια αμμο,ηταν πρωί καί γυρίσαμε τό απόγευμα χωρίς γαϊδουράκι καί χωρίς αμμο, καί αυτό γιατί ολη μέρα τήν περάσαμε κολυμπόντας στό ποτάμι,τό γαϊδοράκι δέν τό δέσαμε καί γύρισε στό χωριό. Τήν αλλη μέρα στό σχολείο μάς καλεί καί τούς πέντε νά δώσουμε εξηγήσεις,μάς ρωτάει λοιπόν ο Δάσκαλος πού ειναι η αμμος? καί αυθόρμητα χωρίς νά εχουμε εκ τών προτέρων συνεννοηθεί τί θά πούμε απαντήσαμε << Δέν βρείκαμε αμμο κύριε >>.Επεσε πολύ γέλιο στήν τάξι,καί πολές χαρακιές στά χέρια μας, καθώς καί κούρεμα στήν ψηλή.Υπάρχει φωτογραφία ντουκομέντο μέ τό περιστατικό αυτό,τήν οποιά βρείκα στό σεντούκι τού συμαθητή μου Αργύρη,καί τήν ανεβάζω. Ολοι εμείς μεγαλώσαμε γείναμε γονείς μέ παιδιά καί εγγόνια,καί ο Δάσκαλός μας εφυγε πρίν πολλά χρόνια αλλά αφισε πύσω του γενιές νά τόν θυμούνται,πυστεύω πώς αυτές οι αναφορές ειναι τό καλύτερο μνημόσυνο στήν μνήμη του. Καλή ανάπαυση Δάσκαλε.
